دما: برای بررسی اثر دما بر رشد و بازماندگی لارو تیلاپیا چهار تیمار دمایی شامل دماهای 22، 25، 28 و 31 درجه سانتیگراد هر یک با سه تکراردر نظر گرفته شد. لاروها در ظروف 15 لیتری پلاستیکی با ظرفیت آبگیری 10 لیتر با تراکم ذخیره سازی 5 قطعه در لیتر و با وزن اولیه 014/0 گرم در تیمارها و تکرار های مورد نظر تقسیم شدند. تغذیه لاروها با استفاده از غذای تجاری قزل آلا بر اساس 30 درصد بیومس و در 5 وعده غذایی انجام گرفت. نتایج نشان داد برخی شاخص های رشد مانند وزن نهایی، رشد روزانه، ضریب رشد ویژه و افزایش وزن به طور معنی داری با افزایش دما افزایش می یابد اما دما بر بازماندگی اثر معنی داری ندارد اگر چه با افزایش دما بازماندگی لاروها نیز افزایش یافت. با توجه به نتایج حاصله می توان گفت دمای پایین تر از 28 برای پرورش لارو مناسب نیست.
تراکم: برای بررسی تراکم پذیری لارو تیلاپیا از ظروف پلاستیکی 15 لیتری با ظرفیت آبگیری 13 لیتر استفاده شد. لاروها با وزن اولیه 034/0 گرم در چهار تیمار تراکمی 10، 15، 20 و 30 قطعه در لیتر هر یک در چهار تکرار رهاسازی شدند. تغذیه لاروها 5 مرتبه در روز و بر اساس بیومس با استفاده از غذای لارو قزل آلا در ساعات روشنایی انجام شد. نتایج نشان داد میانگین وزن نهایی، رشد روزانه، ضریب رشد ویژه و بازماندگی با افزایش تراکم بطور معنی داری کاهش و ضریب تبدیل غذایی با افزایش تراکم افزایش می یابد. بهترین کارایی رشد و بازماندگی در تراکم 10 قطعه در لیتر حاصل گردید اما با مقایسه نتایج رشد و بازماندگی لاروها در تراکم 15 و 20 و با توجه به نرخ بازماندگی بالا 84 درصد در تراکم های 15 و 20 و اختلاف اندک بین ضریب تبدیل غذایی حاصله می توان به پرورش لاروها تا تراکم 20 قطعه در لیتر نیز با کنترل شرایط اکسیژنی و تعویض آب مناسب جهت خروج متابولیتها و فضولات اقدام نمود.
شوری: جهت بررسی اثر شوری بر رشد و بازماندگی لارو تیلاپیا شوریهای مختلف شامل 0، 4، 8، 12، 16 و 20 گرم در لیتر با اضافه نمودن نمک دریا تهیه و در مخازن 300 لیتری جهت تعویض آب روزانه ذخیره سازی گردید. برای نگهداری لاروها از18 عدد ظروف پلاستیکی 15 لیتری با ظرفیت آبگیری 8 لیتر که مجهز به سیستم هوادهی مرکزی بود استفاده شد. به این ترتیب 6 سطح شوری و هر یک با سه تکرار مهیا گردید. تغذیه لاروها با استفاده از غذای تجاری قزل آلا و بر اساس بیومس 5 نوبت در روز و در ساعات روشنایی انجام شد. نتایج نشان داد میانگین وزن نهایی، رشد روزانه، ضریب رشد ویژه و بازماندگی با افزایش شوری تا سطح 8 گرم در لیتر افزایش و سپس با افزایش شوری تا سطح 20 گرم در لیتر کاهش می یابد. با توجه به نتایج حاصله می توان گفت لارو تیلاپیا در آب لب شور با بازدهی بسیار بالا قابلیت پرورش داشته و بهترین کارایی رشد و بازماندگی در شوری 8 گرم در لیتر حاصل شده است اما با توجه به میزان بازماندگی 60 درصدی و شاخصهای رشدی مشاهده شده در سطح شوری 16 گرم در لیتر می توان به امکان پرورش لارو تیلاپیا در آبهایی تا شوری 16 گرم در لیتر نیز امیدوار بود.
دوره نوری: اثر دوره تاریکی و روشنایی بر رشد و بازماندگی لارو تیلاپیای نیل با 4 برنامه متفاوت نوری شامل 6:18، 12:12، 18:6 و24:00 ساعت (تاریکی:روشنایی) هر یک با 4 تکرار مورد بررسی قرار گرفت. دو لامپ مهتابی فلورسنت بزرگ با فاصله 60 سانتی متر از سطح ظروف تعبیه شد که به تایمر متصل بوده، در زمانهای تعیین شده بصورت اتوماتیک لامپها را خاموش و روشن می نمود. لاروها با استفاده از غذای تجاری قزل آلا بر اساس بیومس و 5 نوبت در روز تغذیه شدند. نتایج نشان داد میانگین وزن نهایی، رشد روزانه و ضریب رشد ویژه در تیمار 6:18 که متعلق به کمترین ساعات روشنایی بود کمترین میزان و با افزایش ساعات روشنایی میزان این شاخصها نیز افزایش یافت و اختلافات موجود بین سطح 6:18 و12:12 معنی دار نبود اما 6:18 با 18:6 و 24:00 اختلاف معنی داری را نشان داد. در بررسی میزان بازماندگی اختلاف معنی داری بین تیمارها مشاهده نشد به این معنی که دوره نوری اثری بر میزان بازماندگی لارو تیلاپیا ندارد. به این ترتیب می توان گفت برای دوره لاروی تیلاپیا حداقل به 12 ساعت روشنایی نیاز است.